Robin komt om 12 uur uit school met een enveloppe in zijn hand. Hij rent het plein over en gaat naar zijn moeder. Hij kijk niet zo vrolijk. “Wat is er Robin?”, vraagt mama. “Ik heb een uitnodiging van Jesse gekregen, maar ik wil niet naar zijn pretje”. “Wil jij niet naar zijn pretje? Het is toch leuk dat je naar zijn pretje mag?” “Nee, ik heb geen zin. Laurens en Erik komen ook en die luisteren nooit”, zegt Robin. “Laten we nu eerst naar huis gaan om een boterham te eten”, stelt mama voor. “Ga je mee?” Ze lopen samen naar huis en Robin vertelt wat hij op school heeft gedaan en dat ze in de pauze met 3-0 gewonnen hebben met voetbal en dat hij een hele goede voorzet had gegeven.
’s Avonds eten ze aardappelen met sperzieboontjes, appelmoes en een saucijsje. Robin zit heerlijk te smullen en vertelt aan zijn vader over de uitnodiging voor het pretje van Jesse. “En mag je dan woensdag gelijk uit school met Jesse mee?”, vraagt vader. O, daar schrikt Robin toch wel even van. Ja, Robin ziet dat in de uitnodiging staat dat het om 12 uur begint. “Maar ik heb geen zin om te gaan”, zegt Robin. “Maar een pretje is toch leuk?”, vraagt vader. “Nee, ik hou niet van pretjes; ik speel liever gewoon”. “Maar als jij jarig bent, vind je het toch ook fijn dat je vriendjes komen?”, vraagt Robins vader.
“Maar hoe kom ik dan bij Jesse zijn huis en als Laurens en Erik niet luisteren wat dan? Nee, ik ga niet”. “Eet je bordje maar leeg”, zegt mama. “We hoeven nu ook nog niet te beslissen of je wel of niet gaat”.
Twee dagen later komt Robin op school en ziet dat Jesse een traktatie mee heeft. Vandaag is Jesse jarig en mag hij trakteren in de klas. Hij mag op de tafel van de juf staan en de klas zingt “Er is er 1 jarig hoera hoera …” en ze eindigen met een hele luide “Hieperdepiep Hoera!!!!” Jesse trakteert op smoeltjes. Leuk die gezichtjes die zo vrolijk kijken. Jesse vraagt aan Robin of hij mee wil om bij de groepen langs te gaan om de andere juffen en meesters te trakteren. Robin schrikt! Hij is nog nooit mee geweest en nu vraagt Jesse hem. Maar wat moet hij dan doen? Wat moet hij zeggen? Kan ik het wel? Wat zal hij doen? “Kom”, zegt Jesse. “Eerst naar de juf van groep 1”. En voor Robin het beseft, staat hij met Jesse bij juf Karin. Zij is erg aardig en Robin kent haar nog van toen hij in groep 1 zat. Ze feliciteert Jesse en vindt het goed van Robin dat hij met Jesse meegaat om hem te helpen. Als ze weer op de gang komen, staat Robin wel even te rillen van de spanning. Hij kan het bijna niet geloven dat hij met Jesse zomaar naar binnen is gegaan bij groep 1. Eigenlijk viel het best wel mee en was het niet zo eng. Het was eigenlijk wel leuk om weer even bij juf Karin in de klas te zijn. Maar … nu moeten ze nog naar de andere groepen.
Jesse heeft al op de deur van groep 2 geklopt en voor Robin er erg in heeft, staan ze bij de juf van groep 2. Deze juf kent hij niet, maar gelukkig is ze ook erg vriendelijk.
Daarna gaan ze naar de andere groepen. Robin begint het ook wel een beetje leuk te vinden. Vreemd, eigenlijk is het spannend en leuk tegelijk!
Nadat ze bij alle groepen zijn langs gegaan, vraagt Jesse aan Robin: “Jij komt toch morgen ook op mijn pretje?” Robin schrikt. Wat moet hij zeggen? Hij durft eigenlijk niet te zeggen dat hij niet komt. “Mijn moeder heeft nog geen cadeautje gekocht”, zegt Robin.
Na schooltijd vertelt Robin aan zijn mama wat hij heeft gedaan. “Jesse was jarig en hij vroeg mij om bij de andere groepen langs te gaan. En het was echt gaaf. Zelfs bij groep 8 ging het heel goed. Iedereen vond de smoeltjes lekker. Maar mama, heb je al een cadeautje voor Jesse gekocht? Jesse vroeg of ik morgen ook kwam. Maar ik weet het nog niet of ik morgen wel zin heb”. “Ik begrijp best dat je het een beetje spannend vindt om naar Jesse zijn pretje te gaan”, zegt mama.”Je weet natuurlijk niet wat jullie allemaal gaan doen. Maar hoe vond je het vanochtend toen Jesse je vroeg, om samen bij de andere juffen en meesters langs te gaan?” Robin moet even nadenken. “Eh ... ik schrok eerst wel een beetje en ik wilde eigenlijk niet”. “Maar toen je het gedaan had, vond je het gaaf heb je mij net verteld”, zei mama. “En ik vind het heel knap van je dat je ondanks dat je het niet zo goed durfde het toch hebt gedaan en het ook nog leuk vond”.
“Zullen we vanmiddag samen een cadeautje voor Jesse kopen?”
N.a.v. de basistraining Wijze Ouderconsulent
Adriana Bootsma
November 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten